ධෙර්යවන්ත අපේ මිනිස්සු - 1 කොටස

මේ ලියන්න යන්නේ අපූර්ව පුද්ගලයෙක් ගැන තොරතුරු. ධෛර්යවන්ත අපේ මිනිස්සු පලවෙනා කොටස හැටියට ලියන්නේ මේ වගේ අය තවත් ලංකාවේ ඉන්න නිසයි. ඒ වගේ අය ගැන ලියන ලිපි වල ආරම්භය මේ විදිහට ලියන්නයි හදන්නේ.

මගේ විශ්ව විද්‍යාල ජීවිතය ආරම්භ කරල අවුරුද්දකට විතර පස්සේ දවසක් මම අපූරු සිදුවීමක් දැක්කා. ඒ බස් එකක කෙ‍ාන්දොස්තර වරයෙක්. ඔහු බස් එකෙන් බැහැල ඇවිත් බස් එකේ ඩිකියේ තිබුනු බඩු වගයක් බාල දෙනවා. ඕක මොකක්ද කතාවක් කියන්න දෙයක්ද කියල හිතන්නේ නැතිව කියවගෙන යන්න. මොකද මේ කොන්දොස්තරවරයා ආබාධිතයෙක්. පොඩි රෝසා වර්ගයේ බස් එකක් තමයි ඒ දවස් වල බස් එක. මම මෝටර් සයිකලයෙන් යන ගමන් හා විශ්ව විද්‍යාලයයට යන්න ප්‍රමාද වෙන නිසාවෙන් ඒ සිදුවීම පසුපස්සේ ගිහින් බලන්න බැරිවුනත් මම දන්න අයගෙන් ඒ ගැන විමසන්න අමතක කලේ නෑ.

කතාවේ ආරම්භය මම කිව්වා වගේම මීට අවුරුදු 3කට විතර කලින් සිදුවුන අහම්බෙන් දුටු බස් රථයෙන් බඩු ටික බාල දෙන තැනට යනවා. ඉතින් මේ පුද්ගලයා තමාගේ ආබාධිත කකුල් දෙක ඇතිව රැකියාව කරගෙන යන හැටි පින්තූරයක් ගන්න මම කාලයක් බලන් හිටියා. මුලින් කැමරාවකු නැතිකම, ඊලඟට විභාග නිසා නිවාඩුවක් නැතිකම වගේ දේවල් හරස් වුනා. කාලෙකට පස්සේ අහම්බෙන් අම්පාර බස් නැවතුම්පලේදී මගේ ඇස ගැටුනේ මේ පුද්ගලයා. දුවල ගිහින් කැමරාව ගත්තු මම පින්තූර දෙකක් ගනිද්දී ඔහුගේ බසය පිටත් වුනා. මම ආයෙත් එන්න බස් එකේ ආසන වෙන් කරල තිබුන‍ා වගේම ලඟ බයිසිකලයක්වත් තිබුනේ නෑ.

අපේ රටේ ආබාධිත යැයි කියමින් සිඟාකන පිරිසට ආදර්ශයක් දෙන මේ පුද්ගලයා තමාගේ රැකියාව දෙපා ඇත්තෙකු මෙන්ම අපූරුවට කරගෙන යනවා. කාටවත් වචනයක් කියන්න වෙන්නේ නැතිවෙන්න රැකියාව කරන මොහුට අපගේ ආශිර්වාදය හිමිවිය යුතුයි. හැබැයි දැන් ඉතින් ආබාධිතයන්ට කොන්දොස්තර කම් කරන්න බෑ කියල මේ අහිංසකයාගේ රැකියාව නැති කරනවා එහෙම නෙවෙයි හරිය. කල්මුණේ අම්පාර බස් එකේ වැඩ කරන මේ අපූරු පුද්ගලයා අනුකම්පාවක් බලාපොරොතුතු වෙන්නේ නෑ. මම මේ ලිපිය ලියන්නේත් නෑ බෑ කියමින් කිසි දෙයක් නොකරන අතපය හොඳින් ඇති අපේම අය වෙනුවෙන්...