කොණ්ඩෙයි මායි....!

මේක මම කාලයක් කතා කරන්නෙම නෑ කියල හිතපු මාතෘකාවක් වුනත් දැන් මේක කතා කරන්න තරම් සුදුසු කාලයක් කියල හිතනවා. මේකේ මාතෘකාව මෙහෙම දැම්මේ මේ කතාව කියන්න පටන් ගන්න සහ මේ ගැන හොයන්න හිතන්න පටන් ගන්න ප්‍රධාන හේතුව වුනේ ඔය මාතෘකාව නිසා. නමුත් මාමේ තුල කතා කරන්නේ එලියෙන් මිනිස්සු පේන විදිහ සහ මිනිස්සු මනින විදිහ ගැන.

මාතෘකාවට එන්න හේතුව විදිහට කාලීන මාතෘකාවක් වුන ගුරු ඇඳුම පවා හේතුවක් වුනා කියලයි මම දැන් මේ ලියන වෙලාවේ දී නම් හිතන්නේ. 

Image from Internet

පාසල් කාලය අවසාන වීමත් එක්ක මගේ පෙනුම මට ඕන හැටියට වෙනස් කරන්න මගේ තාත්තගෙන් තිබුන සීමාවන් අයින් වුනා. පාසල් කාලයේදී කොණ්ඩය ටිකක් දික්වෙද්දී පාසලෙන්ම ඇති කරන "විනය" කියන රාමුවෙදී පාසල් ගුරුවරයෙක් වුන තාත්තට මගේ පැත්තට තහංචි දාන්න වුනා. නමුත් ඒ තහංචියෙක කෙලවර වුනේ ඉස්කෝලෙ ගිහින් ඉවර උනාම ඕන දෙයක් කරගන්න කියන සීමා ඉවත් කිරීමයි. ඉතින් මම පාසල් කාලෙ "පිලිවෙලට" ඉදල පස්සේ නරක් වුන එකෙක්. 

රෝස මලට කියනවාද

කාලෙකට පස්සේ ආයෙත් ලස්සන ගීතයක් එක්ක. ලියන්න කියල තරම් නොවුනත් කුරුටු ගාපු ගීත ගානක් තියෙනවා. කොහොම වුනත් අද මේ ගීතය ආයෙත් ඇහිල නිතර මිමිණෙන නිසාම ලියන්න හිතුවා.

මේ ගීතය ලියල තියෙන්නේ නව පරපුරේ රචකයෙක් වුන රවී සිරිවර්ධන විසින්. පරිසරයෙන් සොයාගත්ත ආදරය ගැන වුරුත් කතාවෙන් රෑපකයක් තමයි මේක ඇතුලේ යොදාගෙන තියෙන්නේ. "රෝස මලක්". ආදරය සමහර වෙලාවකදී සතුටින් ගලා යනවා වගේම කඳුලකින් අවසන් වෙන්නත් පුලුවන්. බොහෝ වෙලාවල් වලදී ඒ කඳුලු තව කෙනෙක් හෝ පිරිසකට චෝදනාවකින් සමනය කර ගන්න උත්සාහ කරනවා. සමාජය එහෙමයි. නමුත් මේ ගීතය ඇතුලේ රචකයා දෝදනාවක් නොකර අපූර්ව විඳ දරාගැනීමක් කරනවා.

රෝස මලට කියනවාද
මා මිය ගිය බව
කියන්නෙපා රෝස ගහේ
කටු විස වුණු වග

මගේ ගමන් බිමන් එකසිය දහහත්වන කොටස - නොරොච්චෝලේ ගල් අඟුරු බලාගාරය

ඔන්න ඉතින් කාලෙකට පස්සේ අලුත් ගමනක් යන්න ලැබුනා. දැන් රටේ තියෙන තත්ත්වය එක්ක ආයේ කවදා ඇවිදින්න ලැබෙන්නේ නැති තත්ත්වයක් තියෙන්නේ. ඒ නිසා කවදත් මාත් එක්ක ඇවිදින අයත් එක්ක ඇවිදින්න යන්න තීරණය කලා. මේ වතාවේ මිතුරෙක්ගේ මාර්ගයෙන් නොරොච්චෝලේ ගල් අඟුරු බලාගාරය බලන්න යන්න අවස්ථාවක් ලැබුනා. පාස්කු ප්‍රහාරයෙන් පස්සේ සාමාන්‍ය ජනතාවට වහල තිබුන බලාගාරය දැන් ආයෙත් විවෘත වෙලා. නමුත් කලාන්ට වඩා ආරක්‍ෂාව නම් තද කරලයි කියලයි මට නම් හිතුනේ. 

කවදත් වගේ මගේ ගමන පටන්ගත්තේ කොලඹ කොටුවෙන්. පැය ගණනාවකට පස්සේ පුත්තලමින් බැස්ස අපි තවත් මිතුරෙකුගේ උදව්වෙන් නවාතැනක් වෙන් කරගෙනයි තිබුනේ. ඒ නවාතැනට ඇවිත් කෑමත් කාල කට්ටිය එක්ක මුලින්ම ගියේ පුත්තලම් කලපුවේ තියෙන සුලං බලාගාර ටික බලන්න. ඔව් අර කලපුව වටේට තියෙන කැරකෙන රූං පෙති ටික. කිලෝමීටර තුනක් විතර තිබුන නිසාත් ඒ පාරවල් වල බස් එකක් යන්නේ නැති නිසාත් අපි පයින්ම තමා ඒවා බලන්න යන්න තීරණය කලේ. කැමරාව අසනීපෙන් හිටිය නිසා හරි හැටි පින්තූර ගන්න නොලැබුනත් ලැබෙන පොඩි පොඩි අවස්ථාවල ගත්ත පින්තූර ටිකක් තියෙනවා. 

අම්මාගේ හඬ ගෑම....

"අන්න ඔයාගේ යාලු කටුස්සා ඇවිත්... "

ඒ අපේ අම්මාගේ හඬයි. මා එදෙසට දුවගියේ කටුස්සා සාමාන්‍ය ලෙස ඇවිද ගියා නම් අම්මාගේ හඬගෑමක් සිදු නොවන බැවිනි. 

අපේ අම්මාට අනුව අපේ ගෙවත්තේ මා හට අයිති සතුන් ගණනාවක් වෙති. එයට කුරුල්ලන්, උරගයින්, උභය ජීවීන්, කෘමීන් ලෙස වෙනසක් නොවේ. "ඒ පොඩි පුතාගේ යාලු කටුස්සා" යැයි දින කීපයක පෙර තාත්තාට කටුස්සෙකු හඳුන්වා දෙනු කටුස්සා ද පෙර කී කටුස්සා ම බව මා හට වැටහිණි. අම්මාගේ හඬගෑම සරල බව අම්මා කියූවද මා දුර තියාම කටුස්සාගේ අමුත්තක් දුටුවෙමි. 

"ගෙම්බෙක්ද කොහේද අල්ලගෙන අම්මේ..." යැයි මා කියූ පසු අම්මාද මදක් විපරිමින් කටුස්සා ගිය දෙස බලන්නට විය. මඩුව අස්සට ගිය කටුස්සා සොයා යන්නේ ද නැද්ද යැයි මා සිතන්නට විය.

"ඉතින් දුවල ගිහින් කැමරාව අරන් එන්න" ඒ අම්මාගේ යෝජනාවයි.