ආසික්ලන්ත ජන ජීවිතය හා කුණුහබ්බ වැඩ

අද කතාව එක්තරා රටක් ගැනය. උදාහරණ වශයෙන් මේ රට ආසික්ලන්තය යැයි හඳුන්වමු. ආසික්ලන්තය හරිම පුදුමාකාරය. එහි සිදුවන්නේ ද හරි අපූරු සිදුවීම්ය. ආසික්ලන්ත සිදුවීම් සම්බන්ධයෙන් නොලියා සිටියද, මා සතුව ඇති තොරතුරු අපූරුය. තොරතුරු වලින් හානියට පත්වන්නන් නොමැති දිනක ලියන්නට සිතා සිටින කතා මාලාවක එක් පරිච්ඡේදයක් මෙසේ අකුරු කරන්නට සිතමි.

මා දන්නා හඳුනන මිතුරියක් ආසික්ලන්තයේ ජීවත් විය. තම මහන්සියෙන් පෞද්ගලික විශ්ව විද්‍යාලයක උගත් ඇය අද පරිගණක ක්‍ෂේත්‍රයේ රැකියාවක් කරන්නීය. ආසික්ලන්තයේ පසුගිය වකවානුවේ සිදුවූ පරිපාලන දුර්වලතා සහ, ලබා ගන්නා ලද මරිමෝඩ තීරණ හමුවේ එරට ලද ආර්ථිකමය හා සමාජයීය පරිහානිය හේතුවෙන් තම දෙමාපියන් හා හිතවතුන් අතහැර විදෙස් රැකියාවකට යාමට ඇය තීරණය කලාය. ඒ වසර දෙකක පමණ කාලයකටය. ස්වාධීන තීරණ ගැනීමේ හැකියාව නිසා තම ජීවන අභියෝගයන්ට විසඳුම් සෙවීමට විදෙස් ගතවන තරුණියකගේ සිහින, බලාපොරොත්තු ඇය ද සතු විය. ඇය හමුවේ අභියෝගයන් රාශියකි. විදෙස් රැකියාවක් සොයා ගැනීම, දෙමාපියන්ගෙන් හා හිතවතුන්ගෙන් ස්වායත්තව තනිව ජීවත් වීම සහ ස්වාධීන ජීවන රටාවකට හුරු වීම ඒ අතර විය.

මේ අභියෝගයන්ට මුහුණ දෙමින් තම අධ්‍යාපනයටත්, කුසලතාවන්ටත් ගැළපෙනම රැකියාවක් විදෙස් රටකින් සොයාගැනීමට ඇයට හැකි විය. එවන් රැකියාවක් ලැබීම යනු ලේසි පහසු කටයුත්තක් නොවේ. එයද තනිව සිදු කර ගැනීම අභියෝගාත්මකය. රැකියාව සොයා ගැනීම හා සම්මුඛ පරික්‍ෂණ සූදානම් කර ගැනීම තනිවම සිදු කරගත් ඇය අවසානයේ එම රැකියාව දිනා ඊට අදාළ කොන්ත්‍රාත්තුවත් අත්සන් කළාය. ලෝකයේ රටවල් ගණනාවක වූ තරඟකරුවන් අතරින් ඇය ජය ලබා ඇත. විදෙස් රැකියාවක් සඳහා වූ ලිපිලේඛන හා ක්‍රියාපටිපාටි සම්බන්ධ තොරතුරු, අදාළ වෙබ් අඩෙවි පිරික්සීමෙන් හා තම මිතුරන්ගෙන්, ඥාතීන්ගෙන් ලබා ගත් ඇය විදෙස් ගත වීමට සූදානම් විය. ඉහළ වැටුපක් හා අනෙකුත් වරප්‍රසාද සැලකූ කල ආසික්ලන්තයේ එවැන්නක් ලබා ගැනීමට තබා සිතීමටවත් නොහැක. එයටත් අමතරව එවන් රටකින් ලැබෙන්නා වූ මානසික සුවය වටින්නේය. කුඩා කල සිට සිහින මැවූ සියල්ල ලබා ගැනීම සඳහා වූ දොරටුව අභියස ඈ සිටගෙන සිටින්නීය.

ආසික්ලන්තයේ ඇති තවත් විශේෂත්වයක් නම් යම් කටයුත්තක් සිදු කරගැනීමට අදාලව රාජ්‍ය අංශයේ වෙන් වෙන් වශයෙන් ක්‍රියාකරනු ලබන ආයතන රාශියක් පැවතීමයි. එකක් අනෙකට සම්බන්ධ නොවන මෙම ආයතන තුල එකිනෙකට අනන්‍ය වූ එකම තොරතුරු ඇතුලත් කඩදාසි පෝරම රාශියකි. සෑම ආයතනයකදීම උක්ත පෝරම පුරවා අදාල පුද්ගලයා විසින් භාර දිය යුතුය. ආසික්ලන්තයේ වුවත් රාජ්‍ය නොවන අංශයේ පරිගණක ක්‍ෂේත්‍රයේ රැකියාවක් කල මා මිතුරියට මේ සියල්ල අලුත්ය. එකිනෙකින් ස්වායත්ත වූ නීතිරීති පද්ධතීන්ද අලුත්ය. නමුත් ආසික්ලන්ත වැසියන්ගේ කතාවන්ට සහ ප්‍රවෘත්ති වලට සවන්දෙන ඇය යම්තාක් දුරට මේ පිලිබඳ අසා ඇත්තීය. ඒ හේතුවෙන් ඇය විදෙස්ගත වීමට ප්‍රථමව ඒ සම්බන්ධයෙන් වූ ප්‍රධාන ආයතන ත්‍රිත්වයක වෙබ් අඩෙවි පිරික්සන්නට විය. ඒ, අවශ්‍ය ලියකියවිලි මොනවාදැයි දැන ගැනීම උදෙසාය. ඒ ගුවන්තොටුපල, ආගමන විගමන දෙපාර්තමේන්තුව හා විදේශ සේවා නියුක්ති කාර්යාංශයයි. ඒවායින්, කුසලතා සහිත පුද්ගලයන් රැකියා සඳහා විදෙස් ගත වීමේ දී ලබා දිය යුතු ලේඛන සම්බන්ධයෙන් කියවූ ඇය අදාල ලේඛන පිටපත්ද අතැතිව විදෙස් ගත වීමට සූදානමින් ගුවන්තොටුපල වෙත පැමිණියා ය. අළුත් රැකියාව සඳහා අවශ්‍ය මූලික ලිපිලේඛන වැඩකටයුතු සිදු කර ගැනීම සඳහා ඇය පසු දින ගමනාන්ත රටේ සිටිය යුතුය. එමෙන්ම, නව සේවායෝජකයා සමඟ කල් ඇතිව එකඟ වූ, සතියකටත් අඩු කාලයකින් එළඹෙන දිනයක අළුත් රැකියාවට වාර්තා කළ යුතුය.

මගේ ගමන් බිමන් එකසිය දහඅටවන කොටස - හඳපානාගල වැව

මගේ අත්දැකීම් වල ගමන් බිමන් ලිපි පෙල කාලෙකින් යාවත්කාලීන කරන්න බැරිවුන තැනක්. රටේ පැවතිච්ච වසංගත තත්ත්වය හා ආර්ථික ව්‍යසනය නිසා දැන් දැන් ඇවිදින්න යනව කියන්නේ හරිම අමාරු වැඩක්. කොහොම වුනත් තාරකා නිරීක‍ෂණ කඳවුරක් වෙනුවෙන් එලියට බැහැපු මට (ඒ ගැන වෙනම ලිපියකින් ලියන්නම්) ලැබුණු විවේකයේ දී තැන් කීපයක ඇවිදින්න ලැබුණා. ඉන් එකක් බුදුරුවාගල. එතැනට මම කලින් ගිහින් තිබුනත් මාත් ඒක්ක ගිය මිත්‍රයාට ඒක අලුත් තැනක්. කොහොම වුනත පින්තූර නොතිබුන කලින් ගිහිපු, ලිපියක් නොලියවුන හඳපානාගල වැව ගැන තමයි අද ලිපිය.

හඳපානාගල වැවට යන්න තියෙන්නේ වැල්ලවාය - තණමල්විල පාරේ වැල්ලවායේ ඉඳන් කිලෝමීටර අටක් විතර ගියාම හමුවෙන හඳපානාගල හංදියෙන් හැරිල කිලෝමීටර හතරක් ගියාම වැවට යන්න පුලුවන්. කාලයක් තිස්සේ නටබුන් වෙලා තිබුන මේ වැව දැන් නම් නවීකරණය කරල තියෙනවා. වැව හා බැඳුනු ඉතිහාස කතාවක් ද තිබෙනවා.

වැලිමඩ ප්‍රදේශයේ පිහිටි උළුගල ග්‍රාමයේ ඇති සෙල් ලිපියක සඳහන් වන විදිහට අනුරාධපුයේ රජකම් කරපු දුටුගැමුණු රජතුමාගේ මව වුන විහාරමහා දේවියට උපහාර පිණිස වෙල්ලස්සේ ඉදිකල එකක් කියලයි කියන්නේ.

ප්‍රධාන වශයෙන් කිරිඳි ඔයෙන් තමයි වැව පෝෂණය වෙන්නේ. ලංකාවේ තුන්වෙන උසම දිය ඇල්ල උන රාවණා ඇල්ලෙන් පහල මිටියාවතට වැටෙන ජලය කුඩා ඔය එක්ක එකතුවෙලා කොස්ලන්ද කඳු වලින් වැල්ලවාය හරහා ඇවිත් තමා හඳපානාගල වැවට වැටෙන්නේ.

ලංකාවේ තියෙන අනිත් ඓතිහාසික වැව් එක්ක සසඳද්දී මේක විශාල වැවක් නොවුනත් අක්කර දහසකට ආසන්න ගොවිබිම් ප්‍රමාණයක් යල මහ දෙකන්නයම වගා කරන්න ජලය සපයන්න තරම් මේ වැව ප්‍රමාණවත්. කාලයක් නටබුන් වෙලා තිබුනත් 1964 දි ගොවි හමුදාව ඇළක් කපල වතර ගෙනත් තියෙනවා. උමාඔය සංවර්ධන ව්‍යාපෘතිය යටතේ අක්කර අඩි 5000ක් වුන වැව අක්කර අඩි 15000ක් වෙනකන් වැඩි කරල තියෙනවා. හඳපානාගල, නෙළුම්ගල, පැල්වත්ත, මහආරගම, වන්දම, හා දෙමළිය ආදි වූ වැව අවට ප්‍රදේශවාසීන් මේ දෙකන්නයම අස්වද්දන්නේ මේ වැව් ජලයෙන්.

කිලෝමීටර් භාගයක් විතර වැව් බැම්මේ ඇවිද යන විට හමු වන්නේ තරමක උස පර්වත සමූහයකින් පිරි ගල් තලාවකි. එහි උඩට නඟින විට බදුලු, බණ්ඩාරවෙල, පස්සර සහ නමුණුකුළ කඳු පංති මෙන්ම කොස්ලන්ද, පූනාගල උමා ඔය ව්‍යපෘතිය ක්‍රියාත්මක වන කරඳගොල්ල රාවණා කඳු පංති ඇතුළු බොහෝ අවශේෂ කඳු වැටි රැසක් දැක ගන්න පුලුවන්. කාලෙකට කලින් මෙතැන ඉඳන් ලස්සන බැලුව වුනත් මේ වතාවේ ඒ් පැත්තට යන්න තරම් විදිහක් තිබුනේ නෑ.ඒකට හේතුව මේ දවස් වල තියෙන රස්සන සහ අපි ගිය වෙලාව ඉර මුදුන් වෙලාවක් නිසා.

හඳපානාගල වැව බලන්න යන අයට විශේෂයෙන් කියන්න තියෙන්නේ මේක අලි ඇතුන්ගේ පාරාදීසයක්. උන් නිදහසේ ජලය බොන්න එන තැනක්. ඉතින් එයාලට කරදර වෙන්නේ නැති වෙන්න ඔයාලගේ ගමන පරිස්සමින් සිදු කරන්න.

ඇලබමයක් විදිහට නොවුනත් මම ගාව තියෙපින්තූර ටික හෙමි එහෙමින් දාන්නම්. එතකන් මේ තියෙන පැනොරාමා පින්තූරය රස විඳින්න

 

කඩමණ්ඩියේ දොල අයිනේ

හුඟ කාලෙකින් ලියැවෙන ලිපියකන් වුනත් කාලයක් තිස්සේ හිතින් මිමිණෙන ගීතයක්. හිමි නොවුන ප්‍රේමයක් අපි කාටත් තියෙනවා. එවන් ප්‍රේමයක් අද සමාජයේ වගේ පිහි ඇණුමකින් හෝ ඛේදාන්තයකින් අවසන් නොකර විඳින්නේ කොහොමද කියන්න සාහිත්‍යය අපූරු පාඩම් කියා දෙනවා. මේ එයින් එකක් කියල මම හිතනවා.

සමාජය තුල තියෙන බැමි වලින් එදත් අදත් පෙම්වතුන්ට තහංචි තිබුනා. උස් මිටිකම්, කුල බේද, වත් පොහොසත්කම් වගේ දේවල් ඒවා අදත් තියෙනවා. මේ එහෙම ප්‍රේමවන්තියක් ආදරය තමන්ගේ හිතේ ගුලි කරගත්ත විදිහ කියලයි මම  හැමදාත් වින්ඳේ.

කඩමණ්ඩියේ දොල අයිනේ නුඹව පෙනී
නැවතී බලනවා මොහොතක් කොහොම හරී
කතා නැතුව හිටියත් ගොළු වෙලා අපි
දාහක් දේ තිබේ කීමට බැරුව වැසී

අම්පාරේ දවස් - පළමු කොටස

මේ කතාව ආරම්භය මෙතකැයි නොකීවද මාගේ විශ්ව විද්‍යාල ජීවිතය ආරම්භ වීමත් සමඟ ජීවිතයේ නව පිටුවක් පෙරලුවා වැනිය. එයිනුත් වසර කීපයක් අතිශය විශේෂිතය. "අම්පාරේ දවස්" ආරම්භයේ සිට අවසානය තෙක් ලිවීම අපූර්ව විය හැකි වුවත් සිත දුවන්නා වූ විශේෂිත මතකයන් අතරින් පතර මාගේ සිතිවිලි දැහැන බිඳ දමන්නේ වරක් දෙවරක් නොවේ. මා සිතම මෙලෙස සිදු කරන්නා වූ මතක හරඹයන් හමුවේ පිලිවෙලින් ලිවීම සිදු කල නොහැකය. එනිසාම ලිපි ලිවීමද ප්‍රමාද වේ. එනයින් හුදෙක් මතකය මතුපිටට ඉපිලී ඒන මතකයන් කොටස් වශයෙන් ලිවීමට තීරණය කලෙමි.

ඒ වර්ෂ දෙදහස් දහ හතර වන වර්ෂය බව පවසන්නේ මගේ මතකයට වඩා මගේ මතක එකතුව වූ ඡායාරූප ගොන්නයි. කලකට පෙර අම්පාර ප්‍රදේශයේ වසර කීපයක් ජීවත් වූ මා ගෙන ආ සුන්දරම මතකයන්ගෙන් එකක් බව නැවත නැවතත් සිහිපත් කරමි. එකල අප කුඩා පිරිසක් වශයෙන් එක්ව රාත්‍රී අහස නිරීක‍්ෂණ වැඩසටහන් පවත්වන්නට වීමු. එය පාසල් ලමුන් වෙනුවෙන් විශය මාලාවේ ඇති පාඩම් කොටස් අලලා විශේෂිතව සකස් කරන ලද වැඩසටහනකි. එය කොටස් දෙකක් ලෙස 3, 4, 5 වසර වල ළමුන් සඳහා එක් වැඩසටහනක් ද 9,10,11 වසර වල ලමුන් සඳහා තවත් වැඩසටහනක් ද වශයෙන් පැවැත්වීය.

මා මොරගහපල්ලම විද්‍යාලයට යන්නේ මේ වැඩසටහනේ තවත් එක් වැඩසටහනක කොටස්කරුවෙක් වශයෙනි. අම්පාර මොරගහපල්ලම විද්‍යාලය යනු දමන ප්‍රාදේශිකයට අයත් කුඩා පාසලකි. පාසල එකල අතිශය දුශ්කර ලෙස සලකන ලද පාසලකත් විය යුතුය. පාසල වටා කුඩා කැලෑ ප්‍රදේශයත් ප්‍රදේශය පුරා විසිරුණු කුඩා වැව් පද්ධතියත් හේතු කරගෙන ගම්මානය නිරන්තර අලි ආක්‍රමණයන්ට ලක්වන්නකි. නමුත් පාසලේ තරමක සිසු පිරිසක් අධ්‍යාපනය ලබන බව පෙනෙන්නට තිබිණි. ඒ පාසලේ ක්‍රියාකාරකම් හා ඉගැන්වීම් ක්‍රමවේද නිසා විය යුතුය.

අප පාසලට රැගෙන යන්නේ කුඩා දරුවන් වෙනුවෙන් සකස් කෙරුණු වැඩසටහනක් වෙනුවෙනි. සවස 4.00 පමණ විට පාසල වෙත ලං වූ අප විදුහල්පතිවරයා සහ විශය භාර ආචාර්යවරයා සමඟ සුහද පිලිසඳරකින් පසු අපගේ කාර්යය ආරම්භ කරන්නට වීමු. අපගේ වැඩසටහනේ පලඹු කොටස ඩිජිටල් තිරයක් මත ප්‍රක්ශේපනය කරන ලද පාඩම් ඉගැනවීමකි. එහිදී අදාල පාඩම් කොටස් සහ එදින රාත්‍රී අහසේ අපට දැකිය හැකි වස්තූන් සම්බන්ධයෙන් දැනුවත් කරනු ලැබේ. තවද රාත්‍රී අහස නිරීක්‍ෂණ ක්‍රම පිලිබඳවද විස්තර කරනු ලැබේ. පාඩම් කොටස අතර වාරයේ ලමුන්ට පැන නඟින ගැටලු අපවෙත යොමු කල හැකි වන අතර ඒවා සඳහා පිලිතුරු ලබා දීමද සිදුවේ. මේ සියල්ල සාමාන්‍යායෙන් පැය 2-3 අතර කාලයක් ගත වන අතර ඉන්පසු ලමුන්ට රාත්‍රී ආහාරය ලබා ගැනීමට අවස්ථාව ලබා දී දුරේක්‍ෂ මගින් අහස නිරීක්‍ෂණයට අවස්ථාව ලබා දෙනු ලැබේ. 

කොණ්ඩෙයි මායි....!

මේක මම කාලයක් කතා කරන්නෙම නෑ කියල හිතපු මාතෘකාවක් වුනත් දැන් මේක කතා කරන්න තරම් සුදුසු කාලයක් කියල හිතනවා. මේකේ මාතෘකාව මෙහෙම දැම්මේ මේ කතාව කියන්න පටන් ගන්න සහ මේ ගැන හොයන්න හිතන්න පටන් ගන්න ප්‍රධාන හේතුව වුනේ ඔය මාතෘකාව නිසා. නමුත් මාමේ තුල කතා කරන්නේ එලියෙන් මිනිස්සු පේන විදිහ සහ මිනිස්සු මනින විදිහ ගැන.

මාතෘකාවට එන්න හේතුව විදිහට කාලීන මාතෘකාවක් වුන ගුරු ඇඳුම පවා හේතුවක් වුනා කියලයි මම දැන් මේ ලියන වෙලාවේ දී නම් හිතන්නේ. 

Image from Internet

පාසල් කාලය අවසාන වීමත් එක්ක මගේ පෙනුම මට ඕන හැටියට වෙනස් කරන්න මගේ තාත්තගෙන් තිබුන සීමාවන් අයින් වුනා. පාසල් කාලයේදී කොණ්ඩය ටිකක් දික්වෙද්දී පාසලෙන්ම ඇති කරන "විනය" කියන රාමුවෙදී පාසල් ගුරුවරයෙක් වුන තාත්තට මගේ පැත්තට තහංචි දාන්න වුනා. නමුත් ඒ තහංචියෙක කෙලවර වුනේ ඉස්කෝලෙ ගිහින් ඉවර උනාම ඕන දෙයක් කරගන්න කියන සීමා ඉවත් කිරීමයි. ඉතින් මම පාසල් කාලෙ "පිලිවෙලට" ඉදල පස්සේ නරක් වුන එකෙක්. 

රෝස මලට කියනවාද

කාලෙකට පස්සේ ආයෙත් ලස්සන ගීතයක් එක්ක. ලියන්න කියල තරම් නොවුනත් කුරුටු ගාපු ගීත ගානක් තියෙනවා. කොහොම වුනත් අද මේ ගීතය ආයෙත් ඇහිල නිතර මිමිණෙන නිසාම ලියන්න හිතුවා.

මේ ගීතය ලියල තියෙන්නේ නව පරපුරේ රචකයෙක් වුන රවී සිරිවර්ධන විසින්. පරිසරයෙන් සොයාගත්ත ආදරය ගැන වුරුත් කතාවෙන් රෑපකයක් තමයි මේක ඇතුලේ යොදාගෙන තියෙන්නේ. "රෝස මලක්". ආදරය සමහර වෙලාවකදී සතුටින් ගලා යනවා වගේම කඳුලකින් අවසන් වෙන්නත් පුලුවන්. බොහෝ වෙලාවල් වලදී ඒ කඳුලු තව කෙනෙක් හෝ පිරිසකට චෝදනාවකින් සමනය කර ගන්න උත්සාහ කරනවා. සමාජය එහෙමයි. නමුත් මේ ගීතය ඇතුලේ රචකයා දෝදනාවක් නොකර අපූර්ව විඳ දරාගැනීමක් කරනවා.

රෝස මලට කියනවාද
මා මිය ගිය බව
කියන්නෙපා රෝස ගහේ
කටු විස වුණු වග

මගේ ගමන් බිමන් එකසිය දහහත්වන කොටස - නොරොච්චෝලේ ගල් අඟුරු බලාගාරය

ඔන්න ඉතින් කාලෙකට පස්සේ අලුත් ගමනක් යන්න ලැබුනා. දැන් රටේ තියෙන තත්ත්වය එක්ක ආයේ කවදා ඇවිදින්න ලැබෙන්නේ නැති තත්ත්වයක් තියෙන්නේ. ඒ නිසා කවදත් මාත් එක්ක ඇවිදින අයත් එක්ක ඇවිදින්න යන්න තීරණය කලා. මේ වතාවේ මිතුරෙක්ගේ මාර්ගයෙන් නොරොච්චෝලේ ගල් අඟුරු බලාගාරය බලන්න යන්න අවස්ථාවක් ලැබුනා. පාස්කු ප්‍රහාරයෙන් පස්සේ සාමාන්‍ය ජනතාවට වහල තිබුන බලාගාරය දැන් ආයෙත් විවෘත වෙලා. නමුත් කලාන්ට වඩා ආරක්‍ෂාව නම් තද කරලයි කියලයි මට නම් හිතුනේ. 

කවදත් වගේ මගේ ගමන පටන්ගත්තේ කොලඹ කොටුවෙන්. පැය ගණනාවකට පස්සේ පුත්තලමින් බැස්ස අපි තවත් මිතුරෙකුගේ උදව්වෙන් නවාතැනක් වෙන් කරගෙනයි තිබුනේ. ඒ නවාතැනට ඇවිත් කෑමත් කාල කට්ටිය එක්ක මුලින්ම ගියේ පුත්තලම් කලපුවේ තියෙන සුලං බලාගාර ටික බලන්න. ඔව් අර කලපුව වටේට තියෙන කැරකෙන රූං පෙති ටික. කිලෝමීටර තුනක් විතර තිබුන නිසාත් ඒ පාරවල් වල බස් එකක් යන්නේ නැති නිසාත් අපි පයින්ම තමා ඒවා බලන්න යන්න තීරණය කලේ. කැමරාව අසනීපෙන් හිටිය නිසා හරි හැටි පින්තූර ගන්න නොලැබුනත් ලැබෙන පොඩි පොඩි අවස්ථාවල ගත්ත පින්තූර ටිකක් තියෙනවා. 

අම්මාගේ හඬ ගෑම....

"අන්න ඔයාගේ යාලු කටුස්සා ඇවිත්... "

ඒ අපේ අම්මාගේ හඬයි. මා එදෙසට දුවගියේ කටුස්සා සාමාන්‍ය ලෙස ඇවිද ගියා නම් අම්මාගේ හඬගෑමක් සිදු නොවන බැවිනි. 

අපේ අම්මාට අනුව අපේ ගෙවත්තේ මා හට අයිති සතුන් ගණනාවක් වෙති. එයට කුරුල්ලන්, උරගයින්, උභය ජීවීන්, කෘමීන් ලෙස වෙනසක් නොවේ. "ඒ පොඩි පුතාගේ යාලු කටුස්සා" යැයි දින කීපයක පෙර තාත්තාට කටුස්සෙකු හඳුන්වා දෙනු කටුස්සා ද පෙර කී කටුස්සා ම බව මා හට වැටහිණි. අම්මාගේ හඬගෑම සරල බව අම්මා කියූවද මා දුර තියාම කටුස්සාගේ අමුත්තක් දුටුවෙමි. 

"ගෙම්බෙක්ද කොහේද අල්ලගෙන අම්මේ..." යැයි මා කියූ පසු අම්මාද මදක් විපරිමින් කටුස්සා ගිය දෙස බලන්නට විය. මඩුව අස්සට ගිය කටුස්සා සොයා යන්නේ ද නැද්ද යැයි මා සිතන්නට විය.

"ඉතින් දුවල ගිහින් කැමරාව අරන් එන්න" ඒ අම්මාගේ යෝජනාවයි.

මගේ ලිවිල්ල

ලක්‍ෂ තුනක් කියවපු බ්ලොග් එකක් කියන සතුට ඒ කාලේ  නම් පට්ටයි. නමුත් අද ඒ තරම් දැනෙන්නේ නැත්තේ මිනිස්සු දැන් දැන් වැඩිය කයවන්නේ නැති නිසා. මීට අවුරුදු 10 කට කලින් පළවෙනි බ්ලොග් පෝස්ට් එක ලිව්ව දවසේ ඉදන් අද වෙනකන් පෝස්ට් 350කට ආසන්න සංඛ්‍යාවක් ලියල තියෙනවා. ඒ කාලේ නම් බ්ලොග් එකක් කියන්නේ සම්පතක්. දැන් දැන් Youtube එක ඒ තැන අත්පත් කරගෙන. මිනිස්සු කියවනවට වඩා කරන දෙයක් බලන් ඉන්න ආසයි. අනික දැන් වීඩියෝ එකක් හදන්න ඉස්සර තරම් අමාරුවක් නෑ. අවශ්‍ය කරන බඩුත් අඩු ගානට ගන්න පුලුවන් නිසා.

මාව ලිවිල්ලට ඇදල ගත්තේ මගේ අයිය. (දැන් ඌ ලංකාවේ නෑ. :P) එයා නම් සම්මානලාභී බ්ලොග්කරුවෙක්. ශාකුන්තලගේ සටහන් පොත කියන නමින් තාක්‍ෂණික බ්ලොග් එකක් තමා ලියුවේ. මට මතක විදිහට 2009 හොඳම තාක්‍ෂණික බ්ලොග් අඩෙවිය සම්මානය ගත්ත. ගෙදර කතා කරන දේ සහ මගේ අත්දැකීම් ගැන කතා කරද්දී අයිය තමා කිව්වේ "ඔය කියන ටික බ්ලොග් එකක ලියනවකෝ" කියල. කොහොම හරි එයාගේ බල කිරීම ම කීප පාරක් කියද්දි මාත් පටන් ගත්ත ලියන්න. තියෙන ටෙම්ප්ලේට් එකකින් පටන් ගත්ත බ්ලොග් එක ක්‍රමාණුකූලව මම ම ඉගෙන ගෙන ටික ටික සංවර්ධනය කලා. 

බ්ලොග් එක නිසා ලැබුන ලස්සනම අත්දැකීමක් ලැබුනේ මට මතක විදිහට 2011 හෝ 2012 අවුරුද්දේ අම්පාරෙදි. ඒක වුනේ මෙහෙමයි. 

Macro පින්තූර ගද්දි ආලෝකය එක්ක සෙල්ලම්

ගොඩක් වෙලාවල් වලදී මම Macro පින්තූර ගන්නේ ඡායාරූපයේ ඉන්න වස්තුව පැහැදිලිව පේන විදිහට. ඒකක මම ආස විදිහ. නමුත් ආලෝකය හැසිරවීම මත ඒක කලාත්මක ඡායාරූපයක් බවට පත් කරන්නත් පුලුවන්. 

අද මම කියන්න හදන්නේ පුංචි ආලෝක වෙනසකින් කරන්න පුලුවන් දෙයක් ගැන. අවාසනාවක මහත මම පින්තූර ගන්න හැටි පින්තූර ගන්න කවුරුත් නැති නිසා මම කල විදිහ පෙන්වන්න පින්තූර නැහැ. නමුත් ඒ ඒ පින්තූර වල කැමරාව සහ උපකරණ තියපු විදිහ ගැන මම පුංචි රෑප සටහන් ටිකක් එක්ක ලියන්නම්.

අද මම විෂය විදිහට පින්තූර ගන්නේ සමනලයෙකුගේ. සාමාන්‍යයෙන් සමනලුන් දිවා කාලයේ දී තමයි ක්‍රියාශීලී වෙන්නේ. ඒ නිසා සවස් කාලයක, රාත්‍රියක හෝ ඉර නැගෙන්නට පෙර උදෑසනක් කියනනෙ මේ වගේ සමනලයෙක් වගේ සතෙක් එක්ක ආලේඛ්‍ය ඡායාරූප ටිකක් ගන්න හොදම වේලාවන් ටිකක්. 

මේ පින්තූර වලට මම භාවිතා කලේ මම ම හදපු Light Diffuser එකක්.. ඒ වගේ එකක්ට අදහසක් ගන්න මේ පහල තියෙන සබැදියේ මම ලියපු ලිපිය කියවන්න.

http://sulakkhana.blogspot.com/2016/09/blog-post_21.html

හරි, මුලින්ම කියන්න ඕනි මේ තියෙන පින්තූර එකක්වත් සංස්කරණය කරල නැහැ. කරල තියෙන එකම දේ දියසළකුණු යෙදීම, RAW පින්තූර JPEG බවට පත් කිරීම සහ Image Resize කියරීම පමණයි. පින්තූර වල Subject හැටියට දාල තියෙන්නේ සමනලයා සහ මල්පොකුර. මේ පින්තූර ගන්න භාවිතා කරල තියෙන්නේ Nikon D90, Nikkor 105mm 2.8 Micro, Godox 560II Speed light and Tripo TR950 Speed light එකයි.