ලංකාවේ interview

2010 ඔක්තොම්බර් මාසයේ නිර්ණාමික ඇමතුම් වල හැටි කියන ලිපියෙන් බ්ලොග් එක ලියන්න පටන් ගත්තේ රටේතොටේ මම දකින අහන දේවල් ගැන ලියන්න හිතාගෙන. පස්සේ රට වටේ ඇවිදින දේවලුත් 2011 දී එකතු වුනා පස්සේ මම ඉගෙන ගන්න, අත්හදා බලන දේවල් එක්ක මගේ අත්දැකීම් අඩෙවිය දැන් ගොඩක් දුර ඇවිත්. ඒ හරහා මට ගොඩක් දෙනෙක් හඳුන ගන්න ලැබුනා. කොහොම වුනත් මාව බ්ලොග් ලිවිල්ලට ඇදල දැම්මේ ශාකුන්තලගේ සටහන් පොත ලියන මගේ අයියා. මේ ලිපිය මම ගැන කියන්න නම් නෙවෙයි ඒත් මේ ලිපිය ලියද්දී මට මතක් වුනා මම ආ මග ඒකයි මේ ටික දැම්මේ. කොහොම වුනත් මම ලියන එව්වා කියවන එවුන් ටිකකුත් ඉන්නවා මම හිතන්නේ. :P

අද ලියන්න යන්නේ අපේ රටේ Interview වල විදිය ගැන. තව මට අවස්ථාව ලැබුනේ නැතත් මම දන්නවා මටත් දවසක ඒ විදියම තමයි. සම්ප්‍රදාය අනුව අපේ රටේ මේ දේ වෙන්නේ මෙන්න මෙහෙම. Interview එකට යන එකා අනිවාර්යයෙන් ජෙන්ට අඳින්න ඕන. සපත්තු දාල, කොණ්ඩේ කොටට කපල පැත්තට පීරල, අත්දිග ෂර්ට් එකක් ඇඳල "පිළිවෙලට" යන්න ඕන. එතැනදි අහන ප්‍රශ්ණ වලට උත්තර දෙන්නත් ඕන. සමහර වෙලාවට මේ අහන ප්‍රශ්ණ ජොබ් එකට අදාලත් නැහැ. අවසානයේ අපි පස්සේ දැනුම් දෙන්නම් එහෙම නැත්තම් යන්න කියන වචන අහන ලැබෙන එක නම් සුලභයි.

කොහොම වුනත් අවසානයේ company එකට බැඳුනම කියමුකොකෝ. ඊට පස්සේ ජොබ් එක කරන්න තියෙන්නේ ඇතුලේ එයාටම වෙන් වුන කාමරයක එහෙමත් නැත්තම් කැබින් එකක. සතියට පාරක් ප්‍රධානියා සහ එයත් එක්ක එකට වැඩ කරන අය ඇරෙන්න කවුරුවත් ආයේ දකින්න වත් නැහැ. රස්සාවේ කරන්න තියෙන්නේ මෙහෙම වුනාට බඳව ගන්නේ රස්සාව receptionist රස්සාවකට බඳව ගන්න වගේ. වෙන මොකාටද පෙනුම වැදගත් වෙන්නේ. සමහර වෙලාවට පෙනුම එක්ක වැඩට ගත්ත කෙනාගේ සහතිකත් උපරිමයි නමුත් වැඩ කරන්න ගියාම සුපිරියට අනාගන්නවා. ඒ දැනුම විතරක් තිබුනාට වැඩක් කිරීමේ හැකියාවක් නැතිකම. කොහොම වුන.ත් මේ සියල්ල සපිරි කෙනෙක් නම් හොයන්න අමාරුයි. ඒත් අපි කෙනෙක් interview කරනවානම් වැඩියෙන්ම බලන්න ඕන ඒ කෙනාට ඒ රැකියාවේදී කරන්න තියෙන කාර්යභාරය මොකක්ද කියන එක හා ඒ වෙනුවෙන් සැකසුන හැකියාව ඇත්තෙක් රැකියාව සඳහා බඳවා ගැනීම යන කාරණාව විතරමයි කියන එකයි මගේ නම් අදහස.

කොහොම වුනත් මීට අමතරව කරුනු කාරනා ඔයාලටම අත්දැකීම් එක්ක ලැබිල ඇති. ඒ දේවල් කොමෙන්ටු හැටියටවත් බෙදා හදාගන්න පුළුවන් නම් ගොඩක් වටිනවා.